"عمو"
یحیی هیچوقت مصطفی را "عمو" صدا نمی زد. مگر وقتی که می خواست سربه سرش بگذارد یا چیزی از او بخواهد.
هیچکس باورش نمی شد، این دو نفر همسن باشند. وقتی زنعمو اولین بچه اش را به دنیا آورد، مادربزرگ برای نهمین بار وضع حمل کرد. گرچه فاصله ی سنی شان چند ماه بیشتر نبود، خُلقیاتشان زمین تا آسمان توفیر داشت.
یحیی، ساده و صمیمی و خوش مشرب بود. عمو "مصطفی" پسر آخر خانواده بود و عزیز دل مادربزرگ. با اینکه در یک خانواده ی پرجمعیت بزرگ شده بود، خرش خوب می رفت. پرتوقع و زودرنج بود. این یحیی بود که همیشه از حقش می گذشت.
با این همه، عین دو تا رفیق بودند. بیشتر از رفیق بودند. یار غار هم بودند. تمام تلخ و شیرینِ زندگی شان را، اصلا تمام زندگی شان را شریک بودند.
یحیی هیچوقت مصطفی را "عمو" صدا نمی زد. مگر وقتیکه می خواست سر به سرش بگذارد یا چیزی از او بخواهد. و آن روز هم احتمالا از او چیزی می خواست... . وگرنه آدمی که بین مرگ و زندگی دست و پا می زند، با کسی شوخی ندارد!
آن روز، سرِ ظهر، تلفن زنگ زد و صدای گریه ی عمو مصطفی، که انگار از دنیای دیگری به گوش می رسید، خوابمان را پراند. ضجه می زد که: «یحیی دارد غرق می شود... یحیی... یحیی زیر آب است... چیکار کنم؟».
آب، یحیی را بلعیده بود. وقتی رفته بودند در آن رودخانه ی لعنتی شنا کنند، آب یحیای بلند قامت را بلعیده بود. عمو به آب زده بود، اما زورش به آب نرسیده بود. یحیی قبل ازاینکه ریه هایش پر از آب و لجن بشوند، در یکی از تقلاهایش برای بیرون آمدن، داد زده بود: "عمو کمک".
یحیی هیچوقت مصطفی را عمو صدا نمی زد مگر اینکه... و آن روز یحیی چیز بزرگی از عمو خواسته بود. آنقدر بزرگ، که هنوز بعد از گذشت سالها، هیچکس دلش نمی خواهد جای عمو مصطفی باشد.
