می گفت:"پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی ست"
آری پرنده مردنی ست...اما تا پرنده ای نباشد که پر باز کند و آسمان را در آغوش بکشد، پرواز چه مفهومی دارد؟
پروازِ بدون پرنده، مفهومی انتزاعی ست که نه شوقی را برمی انگیزد و نه بالی را باز می کند... هر پرنده با تجربه ی آسمان، روح تازه ای در واژه ی پرواز می دمد. و من فکر می کنم اگر روزگاری آسمان خالی از پرنده باشد، پرواز را از یاد خواهیم برد.
پ.ن: لبریز از شوقِ پریدنم... دنبال یک جفت بال مرغوب می گردم که وسط آسمان قالم نگذارد!
* عکس: یک گوشه ی فراموش شده ی خلوت از تهران(میدان هلال احمر. ابتدای خیابان گلستان).
