از روضه ها 2

آخرش ماندنی ِ‌ عاشورای تهران شدم...(نخواستم و نشد رفتنم میسر!)

ولی انصافا سخنرانی های امسال حاج آقا پناهیان_در مورد امتحان و ابتلا_ برای من یکی عجیب بود.اعتراف می کنم قبل تر ها سخنرانی هایشان را که گوش می کردم احساس می کردم به سطح من نمی خورد و باید سخنرانی های سطح بالاتری را بشنوم و یک کلام: عوامانه است... بعد ِ یک مدت که پایم سر خورد و رفتم سمت و سوی دیگری حتی از همان عوام ها هم پایین تر رفتم ...(آنقدر پایین که دست ِ خدا هم بهم نمی رسید(مثلا)...) ولی جدای از برداشتهای درست و غلط ِ من، جدا امسال جور دیگری حرف زدند... شاید هم گوشهای من جور دیگری موضوع را گرفتند... نمی دانم!

و اما یک سوال‌ که همچنان،هر شب، ذهن مرا به خود مشغول می کند... اینکه توی روضه ها مثلا می گویند حضرت ِ‌مادر امشب خیلی ناراحتند و کذا و کذا یعنی چه؟مگر نه اینکه الان  امام حسین(ع) و فرزندان شهیدشان همگی در جوار حضرت زهرا(س) هستند؟پس نقل ِ دل نگرانی و اندوه دل مادر دیگر چیست؟این درست که حضرت زهرا(س) آن زمان هم شاهد واقعه بوده اند اما پس از شهادت که به هم پیوسته اند دیگر غم و اندوه برای چه؟


این ربات های امریکایی چه می خواهند از جان وبلاگ های ما(آدم توی وبلاگ خودش هم امنیت ندارد)؟امروز که آمار نمایش وبلاگم رقم بالایی بود، آی پی ها را چک کردم؛یک عدد ربات امریکایی کل مطالب آرشیو وبلاگم را چک کرده بود!(واقعا کی بوده یعنی؟)

{بی ربط : لعنت بر پستی که بی موقع منتشر شود...}