«نیمه شب های روشن»

.

نیمه شب-داخلی-خوابگاه دانشجویی

.

دوست شماره1 از در وارد می شه و می گه: می دونید رضا کیانیان حوزه می رفته؟ 

دوست شماره2 در حالیکه پشت سیستم نشسته و هدفون رو گوششه یهو می زنه زیر خنده. (البته نه به حوزه رفتن رضا کیانیان بلکه به صحنه ای از فیلمی که می بینه).

دوست شماره3 وسط اتاق سفره انداخته و در حالِ تناولِ وعده ی «نیمه شبانه»ست.

دوست شماره4، سجاده به دست نگاهِ پرسانی به دور و اطراف میندازه. از ترسِ اینکه مبادا در حینِ سجده با صورت وارد ظرفِ غذای دوستِ شماره3 بشه، یا شستِ پاش وارد چشمِ دوست شماره1، سجاده ش رو می چسبونه به دیوار و کاملا مماس بر دیوار شروع به نماز خوندن می کنه.

.

از راهرو انواع و اقسام صداها، نواها، ترانه ها و جیغ و دادها و... به طور مبهمی به گوش می رسه.

در همین حال صدای یکی از اعضای اتاق شنیده می شه: «گرمه».

دستی وارد کادر می شه و در اتاق رو نیمه باز می گذاره.

با باز شدن در صداهای مبهمِ توی راهرو قوت می گیرن. از بین این صداها سه تاشون مشهودترن:

1.صدای سوت بلبلی یکی از دوستانِ اتاق مجاور

2. شعرخوانیِ دسته جمعی همراه با کف و کلِ دوستان اتاقِ روبرو 

3. یه آهنگ محلیِ شاد که بر حس نوستالژیک فضا می افزاید!

.

واقعا این فضا بی نظیره و سعادتِ درکش نصیب هر کسی نمی شه اما شما در صورتی که مونث باشید

تنها با پرداخت 20هزارتومان می تونید شبی به یاد ماندنی رو در این خوابگاه تجربه کرده و سفری به تاریخ داشته باشید
(حسِ مسافرخونه های ایرانِ عهدِ قاجار رو درک کنید).

.

پ.ن: این نوشته رنگِ طنز داشت اما بعد از تجربه ی چندین سال زندگیِ خوابگاهی، واقعا  از این سبکِ زندگی خسته م.

دلم محیطی می خواد، از آنِ خودم! دور از همه ی صداها، صحبت ها، خنده ها و رفت و آمدهایِ پیش بینی نشده و دم به دم.