من یک زنم؛ خانه دار
در دورانی که زن ها همه یک پا مرد شده اند و خیلی از زن ها، حتی از قشر متدین و مذهبی، از اینکه خود را خانه دار بدانند عارشان می آید و مدام الگوی زن شاغل_خانه دار موفق(الگویی که فقط برای یک عده ی معدود با شرایط و توانایی های خاص کارایی دارد) در جامعه باز نمایی می شود، حق بدهید با دیدن پروفایل فیس بوک این خانم ذوق کنم!
اگر ما زن ها به خانه داری ارزش ندهیم کی قرار است بدهد؟
وقتی ما زن ها برای خانه داری و شوهر داری و بچه داری، یعنی کاری که ساعت ها وقت صرف آن می کنیم(چه شاغل باشیم و چه نباشیم) کمترین ارزشی قائل نیستیم حق مان است هر چه سرمان بیاید.
باید باور کنیم صندلی آشپزخانه همانقدر مهم است که کرسی استادی دانشگاه!
باید باور کنیم اهمیت خودمان و کارها و جایگاه مان را. باور کنیم اگر در خانه حضور نداشته باشیم، اساسا خانواده ای وجود نخواهد داشت. و اگر خانواده ها نباشند جامعه ای نخواهد بود که لازم باشد برای پیشرفتش تلاش کنیم!
باورش سخت است؟ آره باورش سخت است چون توی همین مملکت اسلامی، سالها سر سفره ی سرمایه داری نان خورده ایم و آش مان را فمنیست های رادیکال پخته اند! فمنیست های عزیزی که مثلا خواستند حقِ ناحق شده مان را بگیرند اما فقط وضعیت را پیچیده تر کردند...
اینکه بسیاری از زنان خانه دار دچار ابتذال فکری شده اند، سالی یک کتاب نمی خوانند و روزنامه ای را ورق نمی زنند؛ اینکه یا تا خرخره غرق پیازداغ و کیک و خامه اند یا وسواس تمیزی گرفته اند و وایتکس و صابون از دستشان نمی افتد؛ یا از این مهمانی به آن مهمانی و... بحث دیگری ست. بخشی از آن به سبک زندگی غلطمان برمی گردد، که باعث شده وسیله ها هدف شوند؛ و بخشی هم برمی گردد به دستِ کم گرفتن زن خانه دار و خانه داری... تفکری که تا مغز استخوان زن ها و مردهایمان رسوخ کرده است.
