آهای پدر و مادرها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!*

هر بار که یکی از دوستانم سکوت بیست و چند ساله اش را می شکند و سیل بغض های فرو خورده را در فضای ذهنم سرازیر می کند، من هم با او و بغض هایش می شکنم. هر بار دوستی که تا دیروز در نظرم آدمی خوشبخت بود با یک زندگی آرام، مقابل چشمانم مثل گلی پژمرده می شود، پر از بغض و بهت می شوم. از خودم می پرسم مقصر کیست؟

پدری که سال ها حق ازدواج را به بهانه های واهی از دخترش سلب کرد تا نهایتا او بی هیچ شوقی، تنها از ترس حرف مردم، تن به ازدواج بدهد و هر روز از خودش بپرسد: راستی برای چه ازدواج کردم؟

یا پدری که بعد از تجدید فراش، فراموش کرد همسر و دختری داشته! تا بذر کینه از تمام مردهای دنیا در دل آن دختر کاشته شود.

 پدری که آثار فحاشی ها و ضرب و شتم هایش تا همیشه بر روح و جان دخترش باقی مانده و هنوز که هنوز است نمی تواند آن دردهای تلخ را فراموش کند و به کوچکترین تلنگری فرو می ریزد.

پدر و مادری که  با جنگ و جدال های مداوم، آنقدر فضای خانه را جهنمی کردند تا دخترشان ازدواج را به چشم راه فرار بنگرد و شکسته تر از پیش شود.

و و و... .

بگذریم از روش های تربیتی غلطی که آثارشان تا سالها بر روح و روان فرزندان باقی می ماند و آنها را در زندگی آینده شان با شکست های سهمگینی مواجه می کند. اینها را بگذاریم به پای ندانستن ها و نتوانستن ها.

اما نمی دانم آن پدر و مادرهایی که می دانستند و می توانستند بهتر باشند، چطور جوابگو خواهند بود؟ جوابگوی این همه ظلمی که در حق فرزندان شان و حتی یک نسل روا داشته اند. نمی توانم قضاوت شان کنم. چرا که هیچکس بری از خطا نیست. اما نمی توانم از گفتن این جمله صرف نظر کنم که: " همیشه یه لحظه وجود داره..." **. مطمئنم برای شقی ترین آدم ها هم همیشه یک لحظه وجود داشته است! 

لحظه ی قبل از حماقت. لحظه ی قبل از دیوانگی. لحظه ای که می توانستند تصمیم بگیرند آدم باشند.

* : آی آدم ها

** : دیالوگی از یک فیلم هالیوودی با مضمون خیانت!