ناگهان

ناگهان، دریا! تو را دیدم حواسم پرت شد
کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست (نجمه زارع)

+یادم آمد که از این فاصله ی دور صدایت بزنم...

"ما خود شکسته ایم در این آزمون تلخ

عشق یک طرفه به خودی خود سخت است.آدمی که دچار عشق یک طرفه بشود زندگی اش دَوران ِ باطل ِ انتظار و یاس است.بی قرار است و در عین حال برای تقلیل این بی قراری کاری ازش ساخته نیست.حالا فکر کنید آدم احساس کند که عشقش به خدا یکطرفه شده... فاجعه است.آن هم برای آدمی که خیلی وقتها خودش را در موقعیتهایی قرار می دهد و دردهایی به خود تحمیل می کند که گفتنشان جز به خدا میسر نیست.پدر و مادر و دوست و آشنا و مشاور و روانشناس به کارش نمی آیند.چون یقینا حتا درد او را نمی فهمند چه برسد به اینکه بخواهند راهی پیش پایش بگذارند... 

به قول زهرا گاهی واقعا حس می کنی که اگر خدا نبود چقدر همه چیز بی معنا می شد.و من گاهی حس می کنم اگر خدا نبود حتا همین پنجره که همیشه حالم را خوب می کند از آن جهت که بوی آشنای آسمان را می دهد، همین پنجره ی باز هم می تواند مرا به سوی مرگ بخواند... اگر خدا نبود... 

اما قربان ِ سرت! حالا که هستی... حالا که صدایم را می شنوی و دردهای ِ کوچک این دل ِ پست ِ زمین خورده را می دانی رسمش این است؟ناز کنی و رخ پنهان کنی از من ِ درد زده، تا هر وقت قرآن باز کنم کافر و منافق و نار بیاید و توی خوابهایم هی گریه کنم برای رستگاری؟ من بدم... بدتر از آن چیزی که هرکسی بتواند باشد.
اما این بدِ درب و داغان اصلا عادت نداشته به بی مهری ِ حضرت ِ  شما... همیشه وقتی توی سیاه ترین لحظه های این زندگی کوتاه ناامیدی و یاس قلبم را منجمد می کرد باز احسـاس می کردم به خودت می خوانی ام و آغوشت هنوز باز است برایم.اما حالا...

حالا که مدتیست خواسته ام خوب باشم نه تنها تمام تمنیات ِ کودکانه روی دلم تلنبار شده اند و اخلاق و رفتار و کردارم به دختربچه های هفت ساله شبیه شده، که فهمیده ام شما هم بدجوری دلخوری از من... شما که خودتاز آغاز خلقت  طعم ِ تلخ عشق های یکطرفه را چشیده ای ... آیا رواست که من ِ شکننده را به همان درد مبتلا کنی؟
آن هم حالا که فکر می کردم همه چیز دارد درست می شود برای یک عمر زندگیِ مشترکمان... دلم نمی خواهد بمیرم چون به هیچ وجه روی اینکه در چشمهایت نگاه کنم و بگویم توی این بیست و سه سال هیچ لطفی در حق خودت و خودم نکرده ام را ندارم؛ اما کاش لااقل کمی دلگرمی بدهی برای ادامه ی این حیات...
کاش وقتی برگه را می گذاری جلویم و می گویی بنویس یک لبخندی هم گوشه ی لبت باشد که دلم را خوش کند... من نه از سر ایمان و تقوا بلکه به خاطر تنهایی های همیشگی ام ته ِ تهش به جز تو کسی را ندارم پس با من بد نباش لطفا... 

"ما خود شکسته ایم در این آزمون تلخ|دیگر بگو خــدا نکند امتحانمان..."

 

اسماعیل

مسافر کناری ام نشسته بود کنار شیشه و بیرون را تماشا می کرد.وقتی نشستم و وسایلم را جابجا کردم تازه متوجه حضورم شد و لبخند کمرنگی به لبهایش نشست.پیرزن ِ مهربانی به نظر می رسید.

اتوبوس جز محبوب ترین وسایل نقلیه برای سفر است.از نظر من البته؛تحمل فضای محدود کوپه های قطار سخت است(البته شبها وقتی توی سکوت و روی تخت های همان کوپه های کوچک دراز می کشی و گوش می سپاری به دلنگ دلنگ ِ قطار روی ریل های فرسوده آرامش وصف ناپذیری نصیبت می شود) ؛ کوفتگی های حاصل از افت و خیزهای اتوموبیل شخصی هم سفر را سخت می کند.از ارتفاع هم می ترسم؛پس هواپیما هم نمی تواند گزینه ی خوبی باشد!

اما مهم تر این است که در یک اتوبوس صندلی ات کنار پنجره باشد؛ آن وقت است که می توانی ساعتها،در فاصله ی پاره شدن چرت هایت البته، چشم بدوزی به منظره های بیرون و هی فکر کنی... .

اما خب!این جای خوب قبلا نصیب دیگری شده بود. من هم که آدم ِ چک و چانه زدن های اینطوری نیستم، حساب کردم بیش از پنج ساعت سفر بدون ِ روزنه در انتظارم است! به حسب تجربه فهمیده ام زن ها و پیرزن هایی که با آدم همسفر-هم اتوبوس- می شوند به دو دسته پر چانه و بی صدا تقسیم می شوند.حد وسط هم ندارد! و خب دسته ی دوم را ترجیح می دهم.

اتوبوس جای خوبی برای برقراری ارتباط و دوست پیدا کردن نیست و چه بهتر که آدم سرش توی لاک خودش باشد. البته این موضوع مانع از فرضیه سازی راجع به بغل دستی نمی شود. گرچه این یک شخصیت گنگی داشت. ما بین چرت هایم، بیدار می دیدمش. داشت به بیرون نگاه می کرد. با خودم فکر کردم نکند او هم مثل من آدم خیالپردازیست و اصولا به پنجره ها علاقه دارد! میوه و خوراکی هم که تعارفش کردم، گفت که با خودش همه چیز دارد و به ساک دستی اش اشاره کرد. خلاصه پیرزن جزء دسته دوم بود... .

به قم که رسیدیم اتوبوس برای نماز و ناهار توقف کرد ؛پیرزن نگران نمازش بود.گفتم خیالش راحت باشد. بیست دقیقه برای وضو و نماز وقت دارد. وقتی از وضوخانه بیرون آمدم، دیدم او که زودتر از من وضو گرفته بود، مردد کنار نمازخانه بانوان ایستاده. جلو رفتم و پرده ای را که حکم در داشت کنار زدم. پسرجوانی داشت نماز می خواند! پیرزن دستپاچه گفت:"به اون مردا گفتم بیان اینجا نماز بخونن نیومدن...". در حالی که کفش هایم را درمی آوردم گفتم:"عیبی نداره حاج خانوم. این آقا حواسش پرت بوده. ما همینجا می خونیم".

پسرک که نمی دانم چطور تابلوی به آن بزرگی را ندیده بود بعد از تمام شدن نمازش به سرعت خارج شد. معمولا در نمازهای بین راهی نگران ِ زمانم و گوش به زنگ ِ صدای بلند گو که یک موقع نگوید: "مسافران ِ شهر ِ ... به تهران, اتوبوس آماده ی حرکت می باشد" و من جا بمانم و عده ای معطلم بشوند. برای همین بود که وقتی پیرزن بعد از خواندن چهار رکعت نماز واجبش گفت که می خواهد نماز قضا بخواند با نگرانی گفتم : "دیر می شه حاج خانوم!".

"تو برو دخترم.من بخونم میام"

واقعا دیر شده بود.

راننده دور زد و من که از پنجره چشم دوخته بودم به بیرون، داد زدم :"صبر کنید! یه نفر جا مونده".پنج، شش دقیقه ای گذشت و بالاخره وقتی پیرزن را دیدم که داشت دوان دوان خودش را به اتوبوس می رساند، خیالم راحت شد.نفس زنان نشست و جورابهایش را پوشید. با خودم گفتم :"آخه مادر ِ من الان چه وقت نماز قضا خوندن بود!!".

انگار که ذهنم را خوانده باشد گفت :"نمی شد نخونم... باید می خوندم". باز هم لبخند زد و چروک های زیر چشمش عمیق تر شدند. لاغر و ریزنقش بود.با یک چادر مشکی ِ گلدار ِ بدون کش؛ تمام بار و بنه سفرش ظاهرا توی دو تا ساک دستی که زیر صندلی چپانده بود خلاصه می شد.

توی نمازخانه فهمیده بودم که در رکوع هایش اشتباها ذکر ِ  "سبحان ربی الاعلی و بحمده" را می گوید.نمی دانستم چجوری بهش بفهمانم که ناراحت هم نشود.بالاخره بعد از کلی فکر کردن بی مقدمه گفتم که ذکر را اشتباه می گوید.و ازش معذرت خواستم بابت تذکرم!باز هم لبخند زد؛ با کمی خجالت ازم تشکر کرد و گفت که خواهرزاده اش چندین بار این تذکر را به او داده ولی باز هم اشتباه می کند و ذکر درست را چندین بار با خودش تکرار کرد... .

بعد بی مقدمه گفت: "راستی نمازهایی که علاوه بر نماز واجبم خواندم قضا نبود.برای پسرم خواندم...اسماعیل".به نشانه ی تایید سر تکان دادم و او ادامه داد : " دو سال پیش مرد... بیست و دو سالش بود.هیچ وقت نمازش ترک نمی شد...می گفت مامان همیشه اول نمازت رو بخون بعدا به کارات برس.آدم معلوم نیست چقدر زنده بمونه.نباید بذاره نمازاش قضا بشن.شاید فرصت جبران نباشه...".مکثی کرد و گفت :"دو سال پیش سر ظهر نمازشو خوند، ناهار خورد از خونه رفت بیرون تصادف کرد...اسماعیلم..."

اشک به چشمهاش نشست.اما گریه نکرد.سرش را رو به آسمان گرفت و گفت:"کار ِ خداست... شکر...".می خواستم بگویم می فهمم چه می گوید و درد ِ از دست دادن یک عزیز ، یک جوان را توی تصادف چشیده ام اما فقط بغض کردم...او هم نگاهش به آسمان گره خورده بود و زیرلب زمزمه می کرد. تا پایان مسیر هر دو ساکت بودیم. برعکسِ همیشه دوست داشتم باهاش حرف بزنم. دوست داشتم او حرف بزند و من بشنوم.پیرزن ِ دلشکسته ی صبور ِ مهربان ... که پنجره را دوست داشت و به جای پسرش اسماعیل نماز می خواند...به همه اینها تنهایی اش را هم اضافه کنید. آدم های واقعا تنها معمولا یک فرق هایی با بقیه دارند که نمی شود وصف کرد. شاید کمی شبیه همین عکس ِ بالا...

وقتی مقصد، مسیرمان را جدا کرد احساس کردم پیرزنی که حتی اسمش را نپرسیدم و اسمم را نپرسید، چقدر آشنا بود برایم. هم خودش هم اسماعیلش...نمی دانم... انگار که یک جا دیده بودمشان!

" به درختـانِ خیـابـانِ تو عـادت دارم ...

این روزهایم بیشتر از هر چیزی در تب و هذیان و خواب و فکر می گذرد.تب و هذیان و خواب بابت ِ یک سرماخوردگی بی موقع و فکر و خیال بابت ِ خیلی چیزها؛

معمولا توی آب و هوای سرد ِ پاییز حال و روز ِ بهتری دارم ولی نه وقتی که سرماخوردگی گیج و منگم کرده باشد و نتوانم هیچ فعالیتی داشته باشم! راستش یکجورهایی همه چیز گنگ است این روزها... که هم می تواند اثر قرص های آنتی هیستامین باشد و هم اثر چند روز مسافرتی که به ولایت داشتم و انگار به اندازه ی چند قرن از درس و دانشگاه دورم کرد!

دیروز هم که ویری آمده بود عیادتم مثلا، اصلا حال و حوصله ی مهمان داری نداشتم و از آنجایی که یکجورهایی مدام علائم ِ مانیا را از خودش بروز می داد تقریبا از اتاق انداختمش بیرون... گفتم اتاق... این روزها اتاق بی نهایت شلخته است.ظرفهایمان به باد رفته، توی کمدِ مشترک، جیره های خشک و ادویه ها قاطی پاتی روی هم تلنبار شده اند، چوب لباسی کمرش زیر بار ِ خروارها لباس ِ تا نزده خم شده، قفسه ی کتابها هم که... اما خب دلم نمی خواهد مثل مادرهای غرغرو وقتم را به کل کل با بچه ها بگذرانم و به قول مریم از زور حرص خوردن های بیهوده آب بروم...بهتر است گاهی وقتها آدم از در ِ بی خیالی وارد شود(خب البته این تز در بعضی موارد جواب نمی دهد و نیاز به مداخله شدیدا احساس می شود این روزها)

این روزها خیلی هم بداخلاق شده ام... یعنی معمولا وقتهایی که خواب بمانم یا آشفتگی های ِ سرکوب شده ی درونی ام یکهو سر باز کنند بدخلق می شوم و دلم نمی خواهد لام تا کام با کسی حرف بزنم.اما تقریبا همیشه یک نفر پاپی ام می شود و ... :| از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان خودم را بابت این بداخلاقی ها نمی بخشم اغلب؛ ولی خب زورم نمی رسد به عوض کردن شان...اطرافیان هم که قربانشان بروم یکسره از آدم امتحان می گیرند با این خلقیات ِ و احساسات ِ لطیف ِ مزخرفشان.

حتا سر تاریخ تولد و سن شناسنامه ای هم دعوا داریم این روزها :| من و زهرا هر دویمان متولد یک سال و ماهیم با چند روز اختلاف؛او اعتقاد دارد که وارد 23 سال می شویم و من می گویم 24 ساله می شویم.بعد از کلی کل کل قرار شد من بروم توی 24 سال و او 23 ساله شود.راستش اصلا حال و حوصله ی کیک و شمع و فوت و کادو بازی را ندارم(البته از مورد آخر فاکتور می گیرم؛کادو گرفتن حس خیلی خوبی به آدم می دهد)اما به خاطر دل زهرا قرار شد میانگین بگیریم بین تاریخ تولدهایمان و یک روز بچه ها را ببریم بیرون!

پنجشنبه قرار است بروند کهف الشهدا؛بسیجی ها را می گویم!به مناسبت سالروز تشکیل بسیج و این حرفها.اگر این سرماخوردگی بگذارد شاید شهدا موفق شوند برای دومین بار مرا بکشانند به بلندای ِکوه :دی

در سفر چند روزه ام به ولایت با بابا رفتیم تمرین رانندگی! مادر جان هم روی صندلی عقب شاهد عینی واقعه بودند.سه ساعت تمام آن هم با پیکان ِ مدل ِ نمی دانم چند باباجان و توی جاده های خاکی و خلوت ِ روستا که پرنده پر نمی زند.البته هر نیم ساعت یک بار ماشین، تراکتور یا موتوری نزدیک می شد و من که پاهایم با ترمز احساس صمیمیت  می کرد سریع ترمز می گرفتم و تقریبا داد می زدم : "ماشین"! بابا هم خنده اش می گرفت و می گفت : "دختـــر جان!"بالاخره در آن سه ساعت رانندگی بعد از کلی نیش ترمزهای بی موقع و خاموش کردن چیزهای خوبی از رانندگی یاد گرفتم.صبر و حوصله ی بابا ستودنیست...

راستش از رانندگی دل ِ خوشی ندارم و در کل وسایل نقلیه ی عمومی را به شخصی ترجیح می دهم.برای آدمی به پر فکر و خیالی من آن همه تمرکز داشتن در حین رانندگی واقعا سخت است... گرچه این هم خودش یک نوع تمرین تمرکز است.بابا اعتقاد دارد زن باید شجاع و قوی باشد و هر چیز لازمی را یاد بگیرد.حتا  یک زمانی دوست داشت بروم ورزش های رزمی یاد بگیرم.من اما نهایت شجاعتم در این است که از یکسری جک و جانور و خون و فیلم و صحنه های وحشتناک که عموم  ِ دخترها را وحشت زده می کند، نترسم.بعضی وقتها فکر می کنم من خیلی سنتی تر از بابا فکر می کنم و  اشتباهی دخترش شده ام! البته بگذریم از بعضی حساسیت ها و تعصب های خاصِ پدرجان!

قسمت جذاب رانندگی مان وقتی بود که رفتیم به یک روستای سالخورده ی بکر(برعکس ِ روستای ِ دست خورده،شهری شده و بی مزه ی خودمان) و چندتایی عکس گرفتم(دکمه ی ادامه را بزنید).عکس ِ پایین هم مربوط به یک امامزاده است به نام «بی بی زبیده»؛یک سگ ِ نگهبانِ گله هم آنجاپشت تپه ها نشسته بود به کمین.صدای خرناسش را که شنیدیم در رفتیم و فقط دو تا عکس از امامزاده نصیب دوربین شد...

+ خانواده و ما ادراک الخانواده... هیچ وقت توی دنیا هیچکس و هیچ چیز را به خانواده ام ترجیح نداده ام.البته این زیاد دوست داشتنشان فکری ام می کند و هم می ترسانَدَم...

++ یکسری شعر ِ بی وزن و قالب می نویسم در قالب ِ هایکو، پریسکه،آوانگارد حتا! اینجا : نوبت ِ پنجره هاست...

+++ پیشنهادی برای شنیدن(این را هم بگذارید به حساب ِ عود ِ یک عادت ِ قدیمی)/ بیکلام

(عکس را اگر بزرگ کنید  چند تا از گوسفندها و بزغاله ی سمت راست عکس، خیلی بامزه زل زده اند به دوربین!)

جوانمردی ِ گمشده!

چند روز پیش داشتم می رفتم ولایت؛ طبق معمول یک چمدان گنده همسفرم بود که یک جاهایی من او را می کشیدم و یک جاهایی هم او من را... نزدیک پله های مترو که رسیدیم-من و چمدان- از آنجایی که نمی خواستم همه ی آن آدم ها شاهد حمالی ِ ذلت بار من :دی باشند یک گوشه ایستادم تا رد شوند.توی خیالم یک جوانمرد از راه می رسید، چمدانم را بلند می کرد می برد پایین پله ها می گذاشت و بدون ِ اینکه منتظر تشکرم باشد، می رفت پی ِکارش...در واقعیت اما کلی پیرمرد و مرد و پسر و پسربچه از کنارم گذاشتند که خوش انصاف ترین شان نهایتا نگاهکی به چمدانم می انداخت و نچ نچی می کرد...من هم کم نیاوردم و _ توی دلم _ گفتم : شماها... بالاخره نمی خواهید به یک دردی بخورید؟هیکل گنده کرده اید برای چه؟؟پهلوان پنبه ها!

دُم ِ جمعیت که قیچی شد، چمدان و کیف ِ لپ تاپم را برداشتم و کشان کشان اما با افتخار از پله ها پایین بردم! پایین ِ راه پله دختری چادری با یک چمدان که ابعادش دقیقا نصف چمدان من بود، مستاصل ایستاده بود؛ که پسرکی با موهای خروسی و تی شرت تنگ ِقهوه ای از راه رسید و با یک غرور خاصی بهش گفت:"خانوم اجازه بدید من ببرم" و چمدان را از زمین کند و کشان کشان برد بالا.خنده ام گرفته بود.هم از حجم کوچک چمدانش که در حد و اندازه ی غرور پسرک نبود و هم از اینکه من خواب می دیدم و برای دیگری تعبیر میشد!

در تمام این سه سالی که من و چمدانم همسفر بودیم فقط و فقط یک بار، یک نفر پیدا شد که توی بار کشی کمکم کند.آن یک نفر هم خانومی بود حدودا 30 ساله که بعدا متوجه شدم استاد دانشگاه است.زن بود اما یکجو جوانمردی و غیرت توی وجودش پیدا می شد! آن روز به جای چمدانم که لااقل روی سطوح ِ صاف با دو تا چرخ ِ کوچکش راحت می چرخید، یک ساک گنده ی زشت دست گرفته بودم که تا چند روز اثر به جا مانده از فشار دسته هایش روی انگشتهام رج انداخته بود.توی دنیای خودم بودم و حواسم به اطراف نبود که یکهو احساس کردم بارم سبک شد.زن یکی از دسته های ساک را گرفته بود و با قدم های بلند دوشادوش من می آمد.نگاهش کردم و روی نیمرخ خسته اش لبخندی صمیمی دیدم که هنوز توی خاطرم مانده...

+ بارکشی با تمام سختی اش لذت بخش است! حتا با وجود اینکه تا یکی دو روز بعدش دستهات بلرزند. اما اینکه هر مردی یک دختر یا زن ِ چمدان به دست دید بدود طرفش و کمکش کند احتمالا انتظاری دور از عقل و احساس باشد! آن هم در این عصر ِ دود زده با وجود این همه فردیت  و بی اعتمادی و کم شدن سرمایه ی اجتماعی و چه و چه... اصلا آن دختر می تواند آژانس بگیرد و زحمت ِ بارکشی را به خودش ندهد... اما لااقلش این انتظار که خود ما دخترها (یی که سختی بارکشی را چشیده ایم) به یاری دختران چمدان/ساک به دست بشتابیم  و همراهش شویم، انتظار زیادی نیست!هست؟

++آقایان احتمالا درک نمی کنند سنگینی ِ این پست را و خنده شان می گیرد که یک چیز کوچک را چه بزرگ کرده ام من! با وجود قدرت و قوت ِ جسمی که جزء بدیهیات فیزیکی ِ وجودشان است و همیشه ی خدا، یا مایه ی مباهاتشان بوده یا سوء استفاده شان (البته مثل همیشه تعمیم جایز نیست) ، انتظاری هم نمی رود که... اصلا بگذریم!

توی پرانتز :  نمی دانم چرا چمدان های من همیشه ی خدا از مال همه سنگین تر است... :|

از زبان ِ عکس؛عاشورا

(بقیه عکسها در ادامه مطلب)

+ عکس چهارم را وقتی گرفتم که تگرگ می بارید و همه درحالی که خیس ِ آب شده بودند دعای فرج را زمزمه می کردند.حیف که عکسها صامت اند...

++ توجه: روی عکس ها اگر کلیک کنید؛ به قدر ظرفیتشان رشد می کنند!

---

بعدا نوشت: یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن|چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند(فاضل)

غمنامه ی کنکور ارشد(!)

حدود دو ماه و نیم وقت دارم برای کنکور ارشد؛البته منهای وقتهایی که باید برای پرو‍‍ژه های کلاسی و امتحانات آخر ترم صرف کنم... یعنی شاید چیزی حدود یک ماه و نیم خالص(!)وقت باقی باشد برای مطالعه ی فشرده ی کنکوری(و مفتخرم به اینکه تا این لحظه کمتر از 10 درصد منابع را مطالعه نموده ام  :|)!خلاصه اینکه یک مدتی نیستم یا کمتر هستم(قبول کنید سخت است ترک ِ ناگهانی برای یک معتاد ).

و اما یک خواهش!خیلی دعا کنید برایم که :

1.بتوانم مثل آدمیزاد درس بخوانم و دست بردارم از سر به هوا بودن و درگیری های ذهنی عجیب و غریب(لابد خاطرتان هست که مغز تنبل ِ من در تنگناهای زمانی توانایی های خارق العاده ای در زمینه ایده پردازی،خیال-فلسفه بافی، تفکرات هستی شناسانه و سایر فعالیتهای ذهنی از خود نشان میدهد)!

2.اگر قبولی در این رشته (مطالعات زنان)به صلاحم است، خدا از سر کم کاری ها و سستی هایم بگذرد و همین امسال قبول بشوم و این غمنامه تا سال بعد امتداد نیابد...

الهی آمین

از روضه ها 2

آخرش ماندنی ِ‌ عاشورای تهران شدم...(نخواستم و نشد رفتنم میسر!)

ولی انصافا سخنرانی های امسال حاج آقا پناهیان_در مورد امتحان و ابتلا_ برای من یکی عجیب بود.اعتراف می کنم قبل تر ها سخنرانی هایشان را که گوش می کردم احساس می کردم به سطح من نمی خورد و باید سخنرانی های سطح بالاتری را بشنوم و یک کلام: عوامانه است... بعد ِ یک مدت که پایم سر خورد و رفتم سمت و سوی دیگری حتی از همان عوام ها هم پایین تر رفتم ...(آنقدر پایین که دست ِ خدا هم بهم نمی رسید(مثلا)...) ولی جدای از برداشتهای درست و غلط ِ من، جدا امسال جور دیگری حرف زدند... شاید هم گوشهای من جور دیگری موضوع را گرفتند... نمی دانم!

و اما یک سوال‌ که همچنان،هر شب، ذهن مرا به خود مشغول می کند... اینکه توی روضه ها مثلا می گویند حضرت ِ‌مادر امشب خیلی ناراحتند و کذا و کذا یعنی چه؟مگر نه اینکه الان  امام حسین(ع) و فرزندان شهیدشان همگی در جوار حضرت زهرا(س) هستند؟پس نقل ِ دل نگرانی و اندوه دل مادر دیگر چیست؟این درست که حضرت زهرا(س) آن زمان هم شاهد واقعه بوده اند اما پس از شهادت که به هم پیوسته اند دیگر غم و اندوه برای چه؟


این ربات های امریکایی چه می خواهند از جان وبلاگ های ما(آدم توی وبلاگ خودش هم امنیت ندارد)؟امروز که آمار نمایش وبلاگم رقم بالایی بود، آی پی ها را چک کردم؛یک عدد ربات امریکایی کل مطالب آرشیو وبلاگم را چک کرده بود!(واقعا کی بوده یعنی؟)

{بی ربط : لعنت بر پستی که بی موقع منتشر شود...}

این ساز، شکسته اش...

دلم گرفته...
مثلِ صدای روضه خوان های شب ِ شام غریبان

یا مثل ِ دل مادر آن وقتی که پیامبر  گلوی حسین را می بوسید...

یا مثل ِ‌ دل زینب آن وقتی که شمر گلوی حسین  را می برید...

یا مثل ِ دل ِ حسین آن وقتی که تیر گلوی اصغر را می درید...

+ کو کودکی که فدای ِ علی اصغرت کنم؟

---

+ آدمی که دلش بشکند و بعد بسوزد
حکما به شمع شدنش خیلی نمانده...

ها درویش؟

* التماس دعا

از روضه ها...

تولدِ ویری مهر بود، کادویش را همین چند روز پیش دادم بهش! کلا تولد هیچکی توی ذهنم نمی ماند راستش...
مثل بچه های راهنمایی نشستم یک کاغذ ِ آغشته به آبلیمو را با شعله ی کبریت(ده تایی چوب کبریت آتش زدم برای این کار!) سوزاندم و رویش نوشتم :"بزرگ می شویم و دور می شویم و پیر می شویم و بعد... یادم نمی رود یکجایی، یک وقتی یک بخشی از زندگی ام بودی! شاید مسیری که ما دو تا می رویم مثل دو تا خط موازی باشد، ولی تا جایی که می دانم دلم از هیچ اصلِ هندسی پیروی نمی کند...".رنگ محتویات کادو بنفش بود... خودم هم از این همه زحمت و سلیقه و هزینه ای که به خرج داده بودم برای تولد یک دوست انگشت به دهان ماندم:دی
البته به نظرم یکجور اتمام حجت می آمد...{ بعدا  گفت که گریه اش گرفته از دیدن هدیه ام...}

*

خب کی دلش می خواهد از روضه های هیئت ِ دانشگاه امام صادق و صدای گرفته ی میثم مطیعی دل بکند؟ یا پناهیان که مخاطب منبر ِ دیشبی اش خود ِ خود من بودم انگار! یا حتا چایی دارچینی های داغی که توی آن هوای سرد حکم دست گرمی را دارند! یعنی خاصیتشان خیلی بیشتر از چایی های معمولیست و چشمهای آدم را هم خوب گرم می کنند ...
با این همه باید بروم ده!
شاید من هم مثل "اسکارلت اوهارای ِ بربادرفته"، باید هرچند وقت یک بار  دستی برسانم به خاک ولایت و انرژی تحلیل رفته را پس بگیرم...تازه دلتنگی ِ خانواده را اگر کنار بگذارم! البته که شور و حال هیئتِ امام صادق با هیئت های ولایت ما قابل قیاس نیست؛ اما اصلش این است که اگر امام حسین ع بخواهند آدمی را ببیند، شعاع ِ نگاهشان فاصله و مکان نمی شناسد و باقی اش همه ناشی از احساسات ِ  درست و غلط خود ماست... (دلخوشی یا بهانه ام همین است...)

+واقعا اگر اثر این همه گریه و زاری بخواهد بعد از دهه از بین برود و باز همان قصه ی همیشگی، خودم را لااقل بابت اشکهایی که ریختم نمی بخشم... بالاخره آدم ِ تواب هم برای توبه یک ظرفیتی دارد خب... بمیرم و توی جهنم بسوزم بهتر از این است که برگردم سر خط(برزخ)!

++امشب روضه ی عبدلله بن حسن ع را می خواند مطیعی... وای که چقدر ضجه زدند ملت... روضه ی عجیبی بود.باید بگویم همیشه امام حسن ع را یکجور دیگری دوست داشتم.شاید به خاطر اینکه خیلی محجور بوده و مانده این آقا ...

*
راستی دست ِ آخر(بعد از گذشت سالها از زمان اکران فیلم : o ) نقد هیس... را گذاشتم این تو... البته به نظرم پر از ایراد و اشکال است(مثلا یک کمی بیش از حد روشنفکرانه شده و غلط های نگارشی دارد) اما به عنوان تجربه اول قابل تحمل است! : ))